At heto na ang ating kwentong bus!

10:30 na. Late ako. May inasikaso pa kasi akong importanteng mahalaga. O diba, ganun ko inemphasize ang importance niya!

Ok lang. Unang late ko pa lang naman sa buong buwan na to. Hindi naman siguro ganun kalaking kasalanan un. Nagmamadali na akong pumunta sa kanto para mag-abang ng bus. Wala ng dumadaan samen. Kailangan ko ng pumunta sa terminal kasi doon na sila nagsasakay pag ganitong gabi na.

Hinabol ko pa ang unang bus ng Cher na dumaan. Hindi ko na naabutan. Badtrip. Kino-consider ko na kasi ang Cher as service ko papuntang work. Mabilis kasi tong green na bus na to. Malakas ang aircon at may audio, video on board pa! Astig!

Bigo ako. Hindi ko na siya naabutan. Siyempre yung next na bus na ung sasakyan ko. Kaso late na ako. Maghihintay pa un ng pasahero. May biglang dumating na bus. Hindi siya Cher at hindi siya aircon. Wala sa nabanggit kumbaga. No-choice, kapit sa patalim. Sumakay ako. Bakit? Kasi may nakita akong poging pasahero. Haha. Reasonable naman diba? Hehe.

Umupo ako sa likod nung dalawang guwapong sinasabi ko. Kaso, mukhang nagkamali ang singkit kong mga mata this time. Hindi pala sila guwapo. Maganda pala sila. Massakit man sabihin, bakla sila. Sayang ang lahi. Tsk tsk.

Usok. Baho. Usok. Alog. Ingay. Pawis. Inis. Yan ang makukuha mo sa ordinary na bus. Hindi ko sila sinisiraan dahil sila ang kumupkop saken nung mga panahong estudayante pa ako. Mura kasi tas me discount pa pag isinigaw mo sa konduktor na “estudyante po!” sigaw talaga. Kasi hindi niya maririnig. Maingay kasi open ang bus. Ayun

Baho. Baho ng katabi mo o ng usok na hahalik sayong pisngi. Dito pagsakay mo amoy baby ka. Pero pagbaba mo, ang kapal na ng mukha mo-dahil sa usok. Hindi rin ideal matulog dito kasi maalog. pwede sigurong makatulog ka. Once na mauntog ka ng malakas sa dingding ng bus, malamang tulog kah!

Nakakaasar din yung mga katabi mong pawisin at natutulog pa. Yung tipong mahihiga na sa iyo. Damahin mo ang pawis ng katabi mo na dumadampi at nanunuot sa balat mong bagong lotion ng SSS (Skin-so-Soft).

Asar pa pala ang siksikan sa bus. Lalo na pag nakatayo ka at may pilit ding idinidikit sa iyo na nakatayo din. Bahala ka na sa iisipin mo pero yun na yun.

I am nothing against our obese friends. Ang akin lang, it’s either kawawa sila kung sa dulo na sila makaupo, isang pisngi na lang siguro ang makakaupo sa kanila. O kawawa ung katabi nila kasi 1. Maiipit siya or 2. Malalaglag siya pag sa dulo nakaupo. Yun lang ang masaklap na kapalaran na naghihintay sa kanya.

At siyempre, kapag minamalas-malas ka pa eh tatagal ka sa ganung mga sitwasyon kasi trapik. Gudlak.

Kwentong biyahero…

Nakakatawa. Kasi naka-green ako ngayon. Malay ko ba?

Walang relasyon yan sa post ko ngayon. Napukaw lang ang aking malikot na isip upang talakayin ang buhay nating mga biyahero.

Jeep. Dito mo makakasalamuha ang iba’t ibang uri ng personalidad. Lalo na ang mga hasler mag 1-2-3 (haay, kawawang drayber!). Mga pawising construction worker, maiingay na estudyante, nananapak na mga kilikili (wala ka namang ginagawang masama, sasapakin ka ng kilikili nila!) Dito mo rin matututunan ang iba’t ibang paraan upang makaiwas sa pag-abot ng bayad ng iba.

MGA “DA MOVES”

Numero uno: Magtulog-tulugan. Yan, gamit na gamit yang paraan na yan. Un tipong saktong pag-abot mo ng bayad, saka sila dinalaw ng antok. As in yung saktong pagsabi mo ng “pakisuyo po”, ayan na sila, hindi mo alam kung uminom ng sleeping pills at hindi na magising.

Pangalawa. Tanawin ang magagandang tanawin sa bintana at langhapin ang sariwang hangin sa labas. Yan, maganda yan. Ewan ko lang kung hindi sila magkaroon ng respiratory problems bilang karma sa katamaran nilang mag-abot ng bayad. Sila yung mga tipong akala mo eh appreciative sa nature eh wala namang dapat i-appreciate.

Next slide. Kontes sa palakasan ng boses. Ayan, usually to eh may kasama siya sa pag-arte, accomplice kumbaga. Habang sumisigaw ka ng “ma bayad po!” eh makikipag-contest sila sa pagsigaw mo para kunwari eh hindi ka nila pansin. Anjan yung pagkwe-kwentuhan nila ung napanaginipan nila kaninang umaga o kahit nung mga bata pa sila. Dito na pumapasok ang “reminiscing stage”.

Dedma. Eto ang pinakanakakainis. Sana di ba umarte na lang siya ng tulad nung mga nabanggit ko sa umpisa. Ito yung mga tipong hindi mo alam kung nang-aasar o nang-iinis talaga. Hindi mo malaman kung may personal na galit sayo o baka naman may history ang pamilya ninyo ng nakawan ng yaman. Hindi mo alam kung bakit hindi niya makuhang abutin ung bayad mo sa kabila ng nagngangalit mong mga ugat sa leeg at nangngawit na kilikili. At eto pa ang chika, titingnan niya lang ang pagdurusa mo habang humihingi ng awa sa kung sinoman ang magbibigay nito. Kainis.

Meron pa. Yung sa pagsakay mo pa lang eh bwibwisitin ka na. Yung tipong pagsakay mo eh uusog sila ng paisa-isa hanggang mapunta ka na sa dulo. Hindi mo alam kung may conspiracy na naganap, mukhang planado ang  lahat. At ang tendency, ikaw na ngayon ang “taya” at tagaabot ng bayad nila.

Ngunit huwag mag-alala kung mangyari man sa iyo ito. Maaari mo naman silang gantihan ng mga naunang pang-aasar.

Abangan. Kwentong bus naman tayo sa susunod! [^_^]